Gorszy okres.

     Niestety, ostatnio Ω ma gorszy okres. Ze szkoły wciąż uwagi. Czapkę koledze w błoto wrzucił, nie bierze udziału w rytmice, na religii poszedł sobie, nie było go pół godziny. Z zajęć Stowarzyszenia wyleciał 2 razy w pół godziny. Bywa agresywny, nawet pani od angielskiego oberwała. Wczoraj na angielski nie raczył pójść w ogóle. W domu sobie radzę, ale w szkole zaczyna się masakra. 

     Zaczynamy nową terapię treningu umiejętności społecznych. Może to, a może mijanie przesilenia wiosennego coś zmienią. W styczniu było momentami super. Bywał grzeczny, pracował na lekcjach. Zmotywował go kolega obiecując drogą zabawkę.

     Sama nie chcę korzystać z niewychowawczego przekupstwa. Próbuję mu tłumaczyć użyteczność szkoły, potrzebę znajomości angielskiego, konieczność kulturalnych zachowań i kontrolowania agresji. Ω bardzo chce przystąpić do I Komunii Św., ale to go nie przekonuje do szanowania siostry na religii. Momentami witki opadają.

     Ale... jedziemy dalej. Tłumaczę, co mogę, krótko i na temat, możliwie na bieżąco. Zawożę na wszystkie zajęcia. Staram się utrzymywać w domu miłą atmosferę, żeby się nie ładował negatywnie przed wyjściem z domu. Hodowaliśmy roślinki, hodujemy kryształy. Pilnuję, żeby codziennie wieczorem mu czytać.

     Zbieramy 1% na Stowarzyszenie. Ciągniemy siłami z rezerw, ale ciągle jeszcze je mamy. Jako rodzice ciągle mamy głębsze rezerwy. Tak obserwuję po Stowarzyszeniu. Wiele dzieci teraz się "posypało". Niektóre przechodzą na nauczanie indywidualne. To jest trudne dla Rodziców, momentami traci się poczucie sensu tego całego, ogromnego, codziennego wysiłku wychowania i rehabilitacji. Nie wiem, co mają powiedzieć w sytuacji zmęczenia własnego materiału rodzice podopiecznych hospicjów...

     Niespecjalnie optymistyczny akcent mi się trafił na koniec posta. Siadam do frywolitki, niech mi się fale mózgowe ustawią w alfa i złapię nieco spokoju. Kończę niebieski naszyjnik.

Równowaga, równowaga, równowaga...i jest równo! (Xiao Po)